دردها و بیماری ها را کتمان نکنیم!
انسان ها وقتی که دچار بیماری می شوند، ابتدا به سراغ پزشکان عمومی می روند و اگر بیماری شدت یافت و درد آنها التیام پیدا نکرد به سراغ پزشکان متخصص خواهند رفت.
همه انسان ها از پزشک متخصص توقع دارند که درد آنها را کاملا تشخیص دهد و راههای علاج درد را صادقانه اعلام کند.
قطعا پزشکانی که درد ما را سریع تشخیص داده و راه درمان را به ما بگویند بیشتر دوست داریم.
به عنوان مثال اگر دچار بیماری سرطان باشیم اکثر پزشکان، برای رعایت حال بیمار، ابتدا حقیقت را بیان نمی کنند تا باعث نگرانی و تضعیف روحیه بیمار نشود. اما این خیرخواهی پزشک به ضرر بیمار تمام می شود و بیماری شدت پیدا می کند و باعث مرگ بیمار خواهد شد. ولی اگر پزشک حقیقت را به بیمار یا اطرافیان بیمار بگوید کمک بزرگی به بیمار کرده است و هر چند خانواده بیمار، ابتدا غمگین می شوند اما سعی می کنند هر کاری از دستشان بر می آید برای بهبودی بیمارشان انجام دهند.
مشکلات و دردهای یک جامعه هم همین طور است. کسانی که از سر دلسوزی دردهای جامعه را بیان می کنند، متخصصان و نخبگان جامعه هستند و هدفی جز کمک به رفع مشکلات و دردهای جامعه ندارند اما متاسفانه مسئولان و برخی از افراد جامعه، موافق این کار نیستند و تمایل دارند که ضعفها، دردها و مشکلات جامعه را کتمان کنند تا مردم دچار تشویش و نگرانی نشوند.
این کار در نگاه نخست پسندیده به نظر می رسد ولی در دراز مدت به زیان جامعه و مردم می انجامد. چون بالاخره یک روزی این سرطان، جامعه ی بیمار را از پای در می آورد و آن وقت کار از کار گذشته و دیگر راه درمانی وجود ندارد.
پس اگر خیرخواه مردم هستیم بگذاریم منتقدان، مشکلات جامعه را بیان کنند تا دردها تشدید پیدا نکند و همواره جامعه ای سالم داشته باشیم.
✍ حسین فریدونی، سردبیر
ساعت: ۰۷:۴۳ بعد از ظهر - ۱۴۰۳/۰۷/۰۸
بازدیدها: ۳۲
آخرین دیدگاهها